ALAMAT NG BUNDOK BANAHAW
Noong unang panahon marami na ang taong namumuhay sa malaking bundok na tinatawag ngayon na Banahaw. Noon ay wala pa itong pangalan.
Sa nasabing lugar ay may mag-asawa na nakatira na may kaisa-isang anak. Sila ay sina Lukban at Bayabas at anak nila ay si Limbas.
Tanyag si Limbas sa buong kapaligiran dahil sa angkin niyang liksi at lakas. Napakahusay niyang gumamit ng sibat kaya't mabilis niyang nahuhuli ang mga hayop Sa paligid.
Sa pagkakilala ng mga tao ay isang bayani si Limbas ngunit pitong araw nilang hindi nasilayan ang anino man ni Limbas.
Lungkot at balisa ang nadama ng buong paligid. Nang ika-walong araw ay biglang dumating si Limbas na may dalang masasarap na pagkain at damit na marikit. Sa buong buhay nila ay hindi pa sila nagkamit ng ganoon kaya't buong galak nilang inalam kung saan nanggaling ang mga yaon.
Sabi ni Limbas ay,"Dinala ako ng isang ginoo na mahaba ang balbas sa tultok ng bundok. Doon ay puti lahat ang balahibo ng hayop maging manok at usa. Pinasakay nila ako sa karwaheng hinihila ng dalawang puting kabayo at inikot namin ang buong Luzon,ang damit at pagkain ay regalo niya sa atin, may bilin siya sa akin na magmano muna ako bago ko ibigay ang regalo sa inyo." Dagdag pa ni Limbas.
Nasundan pa ng maraming ulit ang pagkawala at pagbalik ni Limbas ngunit ng minsan bumalik si Limbas ay buong galak niyang ibinalita na,"Napakahalaga ng dala ko ngayon, napakalaking kayamanan itong dala ko pagkat ito ay mga bolang ginto." Sabay abot sa kanyang ina. Dahil sa sobrang galak ay nakalimutan niyang magmano at laking gulat ni Limbas ng buksan ang balutan na hindi bolang ginto ang laman kundi bunga ng anahaw.
Sa tinding gulat ay napasigaw si Limbas ng "BA ANAHAW! BA ANAHAW! BA ANAHAW!"
Mula noonang bundok ay tinawag na Banahaw at ang bayan rig Lukban at Tayabas ay buhat sa pangalan ng Ama at · Ina ni Limbas na Lukban at Bayabas.