ALAMAT NI BERNARDO CARPIO
Nang mamatay ang Hari ng Espanya, si Don Sancho Diaz ang Heneral ng Hukbo ang pansamantalang namuno ng kaharian. Naiwan ng Hari ang dalawang anak na si Alfonso at Jemena.
Pagsapit ni Alfonso sa hustong gulang isinalin na sa kanya ang sentro ng korona ng Kahariang Espanya.
Si Jemena naman ay lumaking maganda at maraming mangingibig, kabilang na rito sina Heneral Don Sancho at Kapitan Rubio. Naging mapalad si Heneral Sancho sa kabila ng panibugho ni Kapitan Rubio.
Nalihim sa Haring Alfonso at Kapitan Rubio ang pagniniig ng dalawa, hanggang sa magsilang si Jemena ng isang malakas at malusog na sanggol.
Isang araw, inatasan ng Hari si Don Rubio na dalawin ang kapatid sa tore ng palasyo kung saan ito naninirahan. Laking gulat niya ng matuklasan na may anak na si Jemena at Don Sancho.
Ganoon na lamang ang galit ni Haring Alfonso sa kataksilang nagawa ng Heneral. Agad gumawa ng liham para kay Haring Laudovico ng Pransya, na ang sinasaad ay: "Dakpin si Heneral Don Sancho at dukutin ang mga mata saka ipiit sa karsel de Lund".
Humingi ng patawad si Heneral Sancho sa Hari ngunit ito'y walang itinugon, sa halip ay iniabot ang makamandag na liham at inatasan na dalhin sa Haring Laudovico ng Pransya.
Sabihin pa, lahat ng nakasaad sa liham ay naganap sa kahabag-habag na Heneral.
Sa pagkakapiit ni Don Sancho, si Don Rubio ang hinirang no Heneral ng Hukbo. Ipinagkatiwala rin ni Haring Alfonso ang sanggol kay Don Rubio at pinabinyagan itong si Bernardo.
Si Don Rubio ang nakagisnan niyang ama. Isang araw, nagsabi si Bernardo sa amain na nais niyang dumulog sa Haring Alfonso at meron siyang kahilingan.
Tumanggi si Don Rubio. Nagkataon dumalaw sa kanila ang Haring Alfonso. Agad idinulog ni Bernardo ang kahilingang ipagkaloob sa kanya ang Orden de Santiago. Iginawad naman agad ito ng Hari. Binanggit din ni Bernardo ang kanyang pagkatao ngunit pinayapa lang siya ng Hari.
Sa kabilang dako, si Impanta Jemena ay nakapiit , sa Beateryo habang si Don Sancho ay nagdurusa so Karsel de Luna.
Isang araw, habang nagsasanay, hindi sinasadyang mapatay ni Bernardo si Don Rubio. Nasaksihan ito ng Haring Alfonso at sa kaganapang iyon hinirang siya na pamunuan ng Hukbo ng Kaharian.
Simula noon ay maraming reyno at kastilyo ang nalupig ni Bernardo. Kabilang na rito ang Kastilyo ni Emperor Carpio, isang bantog na mandirigma, si Bernardo lamang ang tumalo sa emperor kaya binansagan siyang Bernardo Carpio.
Ang sunud-sunod niyang tagumpay ay pinangilagan ng marami, maging si Haring Alfonso. Agad niyang ipinasundo ang pamangkin na anak ng haring Laudovico upang sa kanya isalin ang Sentro ng Korona .
Sa oras ng selebrasyon ay dumating si Bernado dala ang katibayan ng tagumpay upang ialay so Hari. Ganon na lamang ang kanyang galit sa nasaksihan.
Isang araw habang nananalangin si Bernardo, isang liham na nagsisiwalat ng buo niyang pagkatao ang kanyang nabasa, gayon na rin ang kinaroroonan ng kanyang mga magulang.
Agad niyag inusig si Haring Laudovico at napasuko. Tinungo niya ang Karsel de Luna at sa unang pagkakataon, ay nakita niya ang ama. Matapos ang maiksing pagniniig binawian ng buhay si Don Sancho.
Inayos ni Bernardo na tila buhay ang ama at kasama ang inang si Jemena, muli silang nagbalik so Espanya at hinillng sa hari na kasalin ang mga magulang.
Matapos mailibing ang ama, lumisan na sa palasyo ang mag-ina.
Malayo na ang kanyang nalalakbay hanggang sa marating niya ang nag-uumpugang Bundok.
Sa paglapit ni Bernardo isang lalaking nagniningning ang kasuotan at nagpakilala. Ayon sa lalaki, siya ay anghel ng Diyos na pipigil kay Bernardo sa paglapit so naguumpugang bundok.
Hindi napigil ng Anghel si Bernardo at nang siya ay nasa loob na muling nagtapat ang dalawang bundok at doon ay itinago na siya ng kalikasan.
Ayon sa marami, si Bernardo ay pinarusahan ng Diyos sa paghamon sa kalikasan. Muli lamang si'yang mahahango pagdating ng kaniyang kapatawaran.