ALAMAT NG LANSONES
Maraming panahon na ang lumilipas sa Katimugang - Luson ay may isang uri ng puno na hindi binibigyan ng pansin. Hindi gaanong kataasan ang nasasabing puno, matingkad na berde ang madalang na dahon at kadalasa'y sa burol ito matatagpuan. Pangkaraniwan ang puno ngunit kung panahon na may bunga, ang bawat isa ay mahihikayat sa hitik na hitik sa bilugan at kulay gintong prutas nito.
Minsan may dayuhang magnanakaw ng kalabaw ang nagtago sa puno upang makaiwas sao mga humahobol. Sa pagpapalipas ng oras, napansin nito ang magandang hugis at kulay ng bunga at naakit na pumitas. Marahil so tindi ng pagod at gutom, tinikman niya ang bunga.
Maya-maya, kusang lumabas ang magnanakaw sa pinagtataguang puno na bumubula ang bibig at pilit na inilalabas ang kinaing bunga. Namimilipit sa sakit ng tiyan ang lalaki hanggang sa mawalan ng ulirat.
Wala ng buhay ang magnanakaw ng matagpuan ng mga nagsisihabol. Dahil sa balat ng bunga at dagta sa labi, alam nila na ito ay nalason sa kinain.
Mabilis na kumalat ang naganap sa magnanakaw. Mula noon wala ng nangahas na lumapit o lumilim sa puno at ang higit na ikinatatakot ng mga taga Luson ay ang nakamamatay na bunga nito.
Minsan sa hindi inaasahan, nagkaroon ng tagtuyot sa katimugang Luson, at dahil walang ulan, nagbitak ang mga lupa sa bukid, namatay ang mga pananim, natuyo ang tubig sa sapa. Hindi naglaon unti-untlng nagkakasakit ang mga tao dahil sa kawalan ng pagkain. Maging ang mga hayop ay hindi rin nakaligtas liban sa mga puno no may nakakamatay na bunga.
Isang hapon, habang nagtitipon-tipon, napansin nila ang babaing nakaputi sa tabi ng puno na nakalutang na lumalakad habang kumakain ng nakalalasong bunga.
Dahil sila ay nahihiwagaan, nilapitan nila ang babaing nakaputi at napansin nila no muli itong pumitas at kinain ang bunga. Natakot ang mga nakasaksi dahil alam nila na mamamatay ito gaya ng nangyari sa magnanakaw.
Marami ng nakakain ang babae ngunit hindi naganap ang kanilang inaasahan. .
"Hindi ba't kayo ay nagugutom?" mahinahong tanong nito. "Ang Prutas na ito ay masarap na pagkain handog sa inyo na taga-Luson."
Muling pumitas ang pabaing nakaputi at ipinakain sa bata. "Hindi kayo dapat na matakot dahil tinanggal ko na ang lasan sa prutas."
Pagkasabi nito, unti-unting naglaho ang mahiwagang babae.
Dali-dali namang lumapit sa puno ang bata at muling kumain ng prutas. Hindi na rin nakatiis ang mga tao dahil sa masarap na lasa nito, maya-maya pa'y nag-uunahan na sila. so pagkain.
Muli nilang narinig ang tinig ng mahiwagang babae. "Ang bakas ng kurot sa bunga ay tanda na inalis ko na ang lason." -
Napatunayan nila na totoo lahat ang sinabi ng mahiwagang babae. Dahil ang prutas ay wala ng lason at ang masarap na lasa nito ay handog sa taga-Luson, tinawag nila ang prutas na Lansones. ·
Nang lumoon ang lansones ay naging isa na sa mga paboritong prutas sa buong kapuluan.